Nepalese avonturen

Wauw, Nepal! We zijn onder de indruk van de eerlijkheid van de mensen en bovenal van de schoonheid van de natuur. Onze tijd hier heeft voornamelijk in het teken gestaan van trektochten maken. Voor zo'n tocht kun je een gids en/ of porter (om je spullen te dragen) inhuren, maar wij besloten dat we het graag zonder wilden doen. Hier waren we achteraf heel blij mee. Het is veel leuker om uit te zoeken waar je heen moet door het aan de locals te vragen of op de kaart te kijken, dan de hele dag achter zo'n man aan te lopen.
Onze dagen zagen er ongeveer zo uit: half acht ontbijten, rugzak op en 's middags stoppen op een mooie plek om energie op te doen in de vorm van rust en vooral suikers, lopen tot een uur of vier en stoppen bij één van de vele simpele hotelletjes, eten om vijf uur en tussen zeven en negen uur naar bed. Na zo'n dag is je hoofd leeg, je lichaam ontspannen en slaap je als een roos. De kamers kosten bijna niks, anderhalve euro per nacht. De deal is dat je eet in het hotel waar je slaapt en dat is waar het geld op verdiend wordt. Hoe hoger je bent, hoe hoger de prijzen. Een bord patat kost dan vier euro. De menukaart is overal hetzelfde, de uitvoering overal anders. Frank koos vaak voor het nationale gerecht Dal Bhat wat de gidsen en porters tweemaal daags eten. Dal is linzensoep, bhat is rijst en het geheel wordt geserveerd met aardappels en groentes. Niet dat hij het zo lekker vond, maar dit is het enige gerecht waarbij ze twee of drie keer opscheppen. Koken doen de mensen in prachtige ouderwetse keukens. Meestal werd er 's avonds wel een vuurtje gemaakt en al snel komt iedereen dan dichtbij de kachel zitten. Hout is trouwens niet de meest gebruikte brandstof, maar yakpoep!

Annapurna statistics
Startpunt: Besisahar (820 meter), taxi vanaf Pokhara
Wandelingen: Annapurna Circuit, Tilicho Lake en Annapurna Base Camp
Wandeldagen: 27
Hoogste punt: Thorung La Pass (5416 meter)
Kilometers: 320
Rustdagen: 3
Eindpunt: Nayapul (1070 meter), bus naar Pokhara

Doordat je bij de Annapurna laag begint, zie je het landschap geleidelijk veranderen. Het begint bij rijstvelden, later naaldbos, vervolgens alleen nog bosjes en nog hoger is er geen vegetatie meer. Het uiterlijk van de mensen verandert ook mee. Het Indiase uiterlijk verandert naar meer Chinees aandoende, verweerde gezichten met rode wangen. De mensen in de bergen zijn niet Hindoeïstisch, maar Boeddhistisch. Hun uiterlijk en geloof kan verklaard worden door de ligging dichtbij Tibet. Het Annapurna Circuit leidt langs een woeste rivier, watervallen en veel dorpjes waar de mensen samenleven met hun geiten, honden, kippen en koeien. Het zicht op de bergen geeft ons veel energie en regelmatig laat één van de Annapurna pieken zich zien.
Tijdens zo'n tocht wordt af en toe een rustdag aanbevolen om te acclimatiseren en je lichaam de tijd te geven extra rode bloedcellen aan te maken. Die heb je nodig in de ijle berglucht. Je bent snel buiten adem, alsof je een sprintje getrokken hebt. Stapje voor stapje liepen we op sommige dagen, want drie stappen te hard en je krijgt een klap in je gezicht. Zelf hadden we op die rustdagen de tijd om te wassen, kokoskoekjes te eten bij het bakkertje en naar de film te gaan. Ja en dat allemaal op 3540 meter hoogte! Ze hebben daar knusse bioscoopjes gemaakt in oude stallen (hier ruikt het ook naar) waar je zit op houten bankjes met yak dekentjes en popcorn en thee tijdens de film krijgt. We konden er geen genoeg van krijgen en keken Seven Years in Tibet, Into the Wild en Slumdog Millionaire.
Hierna besloten we een zogenaamde sidetrail naar het Tilicho Lake te maken, één van de hoogst gelegen meren ter wereld. Onderweg kwamen we langs een landslide area wat je moet zien als een supersteile reuzeglijbaan boven en onder je, cool! Die dag vertrokken we in ons t-shirt, maar vlakbij het meer belandden we opeens in een sneeuwstorm. Soms waaide het zo hard dat Frank zijn bril bijna kwijt was.
De dag voordat we de pas overgingen, sliepen we op 4850 meter hoogte en koud dat het me daar was. Onze North Fake slaapzak (die bij Frank geeneens dicht kon) liet ons in de steek en het water in de flesjes was keihard bevroren. De pas oversteken viel erg mee en het afdalen ging supersnel, een heerlijk gevoel. Niet meer klimmen, geen last van de ijle lucht, weer eens iets anders te eten, een biertje en een warme douche sinds lange tijd. Aan deze kant van de pas is het wat goedkoper en luxer, doordat hier een weg naartoe loopt. Er verandert meer na het oversteken van de pas. Hiervoor heeft iedereen hetzelfde doel, hierna gaan er mensen verder per bus, jeep of nog steeds te voet. Iedereen gaat zijn eigen weg.
Wanneer je lager komt, zie je opeens weer citroenen, mandarijnen, maiskolven en tomaten groeien. We hadden het nog zo naar onze zin dat we ook het Annapurna Base Camp wilden zien. Hier ben je volledig omringd door de witte bergen. Het was er steenkoud, maar ik ben 's nachts toch even naar buiten geglipt en het was betoverend. Ik zag toen de bergen om me heen als lichten die altijd blijven branden, de verlichte wolken en de donkere lucht met de maan en een bomvolle sterrenhemel. Zucht, wat voel ik me gelukkig... Die bergen hebben ook een nadeel, de zon verdwijnt hier al om twee uur 's middags!
Op de terugweg liepen we langs een hotspring op een prachtige plek waar we zo van genoten hebben. Na opgewarmd te zijn, sprongen we voor een paar seconden in de ijskoude rivier en dan weer snel terug de hotspring in.
Toen de stad eenmaal dichterbij kwam, was het ook genoeg. We hadden geen doel meer, waardoor onze motivatie en zin verdwenen. Zo snel mogelijk terug dus. Ik op slippers, want ik had ontzettend zere tenen.
Op dagen dat we bleven stijgen en dalen, dachten we aan het heerlijke landschap van Nederland ("flat like a pancake", noemde een local het). De Nepali's krijgen een smile van oor tot oor op hun gezicht wanneer wij vertellen over onze hoogste 'berg'.

Het eten in de stad is veel lekkerder en goedkoper. We aten ons vol en dronken bier, brachten een bezoekje aan de kapper, namen een massage, lieten bergen kleding wassen, verkochten die rot slaapzakken (zeker weten dat die volgend jaar weer als nieuw verkocht worden aan de volgende toeristen) en gingen paragliden. Hier werden we vooral misselijk van door de vele rondjes die je maakt... In deze periode waren ook de verkiezingen en het hele land staat dan op zijn kop. De scholen en winkels zijn dicht, er is geen vervoer en de grenzen zijn gesloten.
Ook zijn we nog een paar dagen naar het Begnash Lake geweest. Een supervredige plek met enthouiaste mensen. In het schone meer kun je zwemmen of varen met de bergen op de achtergrond, maar de meeste mensen relaxen hier vooral in de hangmatten.
Doordat we bijna de hele dag aten, kregen we er gratis voedselvergiftigingen bij. Na hiervan bijgekomen te zijn en ons visum voor India te hebben aangevraagd, was het tijd voor de Mount Everest!

Everest statistics
Startpunt: Salleri (2390 meter), jeep vanaf Kathmandu
Wandelingen: Kala Patthar en Gokyo Peak
Wandeldagen: 15
Hoogste punt: Kala Patthar (5550 meter)
Kilometers: 240
Rustdagen: 1
Eindpunt: Lukla (2840 meter), vliegtuig naar Kathmandu

De Everest tocht begint in bergplaatsje Lukla. Er zijn drie mogelijkheden om hier te komen:
1. Met de bus naar Jiri en zes dagen lopen.
2. Met de jeep naar Salleri en drie dagen lopen.
3. Met het vliegtuig naar Lukla.
Oplossing 3 is het snelst, maar ook het duurst. Voor oplossing 1 geldt precies het tegenovergestelde, dus leek ons de jeep naar Salleri een mooie middenweg. Half vier in de nacht moesten we aanwezig zijn. Jammer dat de jeep pas om vijf uur vertrok. Je bent nog geen vijf minuten de stad uit en je ziet meteen weer hoe arm Nepal is, de weg verandert in een grote zandbak waarop we vijftien uur heen en weer geschud zijn. Tel daarbij op een gekantelde jeep, een vrachtwagen met pech en jeeps met lekke banden waardoor het verkeer volledig opgestopt raakte, Frank met opnieuw buikproblemen en je begrijpt dat het een vermoeiende reis was. Door alle pech konden we Salleri niet binnen één dag bereiken en de volgende dag hebben we nog eens zes uur in dat vervloekte ding gezeten. Vooral Frank was kapot toen we aankwamen, maar we waren ook blij te mogen lopen.
In het gedeelte tot Lukla kom je weinig toeristen tegen en dit gebied ziet er arm uit. Vanaf Lukla verandert dit, dus je ziet wie het geld brengen. Bij de Everest ontmoet je vooral Engelsen en Australiërs, terwijl het bij de Annapurna barst van de Israëliërs. Wij denken dat de eerste twee graag naar de hoogste berg ter wereld komen kijken, terwijl de Israëliërs liever naar het goedkopere gebied gaan :-)
Onderweg zagen we porters die wel 90(!) kilo meesjouwen aan bier en frisdrank, de porters krijgen namelijk per kilo betaald. Deze mensen zijn niet groot, maar wel beresterk. Aan het begin van de tocht kom je veel ezels tegen met gastanken op hun rug die je opzij duwen als je niet oppast, hogerop wordt hun taak overgenomen door de enorme yaks die geschapen zijn om in de kou te leven. December is een vrij koude maand in de bergen, dus we hadden dit keer een goede slaapzak gehuurd. Wel wat last van luizenbeten op onze handen en voeten, maar hij heeft ons goed wamgehouden.
Tijdens de tocht hebben we verschillende films gezien over het beklimmen van de Mount Everest en de gevaren hiervan. Dat deze berg een killer is, wordt ook onderweg duidelijk door de vele graven van vooral Westerse mensen die bij zo'n expeditie (vaak op de terugweg) overleden zijn. De Nepalese mensen verdienen, voor hun begrippen, ontzettend veel geld met het begeleiden van zo'n expeditie. Wij ontmoetten ook mensen die één of meerdere keren op de top van de Everest gestaan hebben. Dit waren eigenaars van hotelletjes, hier hebben ze door zo'n expeditie het geld voor. Een andere bijzondere ontmoeting was die met een Tibetaan die in 2003 via een bergpas naar Nepal gevlucht is.
Vanaf de Gokyo Peak hadden we een 360-graden-uitzicht op een ijsblauw meer waar de zon op scheen, het Everest Base Camp (vanwaar de expedities beginnen), een gletsjer en vele bergen waaronder de Everest, overweldigend! We zijn lang boven gebleven, want de wind was gaan liggen en er was verder niemand. Doordat dit onze tweede trektocht was, merkten we aan het begin dat we verwend waren. Op een moment als dit keken we echter weer met open ogen en mond om ons heen. Over de Everest: je zou verwachten dat hij overal bovenuit steekt, maar door alle omliggende bergen laat hij zich toch niet zo gemakkelijk zien. Het mag dan de hoogste berg zijn, wij vonden het zeker niet de mooiste.
We beseften ons dat we mazzel hadden wat betreft het weer en onze gezondheid. Weer helemaal geen last van hoogteziekte met alle nare gevolgen vandien. We hebben verschillende mensen ontmoet die de tocht niet konden afmaken. Wanneer je ernstige symptomen van hoogteziekte hebt, moet je zo snel mogelijk afdalen. Mensen die zelf niet op tijd omkeren, worden naar beneden gebracht per helikopter. We hebben er genoeg vlakbij ons hotel voorbij zien zoeven, ook door de dichte bewolking (ze schijnen zich dan te oriënteren op de rivier).
Op de terugweg keken we uit naar een douche, waarvan we er in achttien dagen één gehad hadden. We twijfelden over teruggaan met de jeep of het vliegtuig. De jeep scheelt ons 260 dollar, maar met het vliegtuig zijn we er in een half uur en vliegen boven de Himalaya moet ook een avontuur op zich zijn en dat was het! Vanuit een gaar vliegtuigje met twaalf stoelen hadden we zicht op de bergen en wolken die door de zon verlicht werden.

Terug in de stad kon het eetfestijn (kip, steak, taartjes) weer beginnen en we kozen voor een luxe hotel met bad en verwarming. Het is laagseizoen en dat betekent bodemprijzen!
We zijn vandaag teruggekomen van een bezoek aan een weeshuis met zeventien lieve en vrolijke kinderen in de leeftijd van tweeënhalf tot vijftien jaar, gerund door een Nepalees stel. Eén grote, warme familie. We brachten de kinderen naar school en mensen van het weeshuis lieten ons de Monkey Temple met uitzicht over Kathmandu zien. Hierna gingen we boodschappen doen en hebben we de kinderen blij gemaakt met kilo's mandarijnen, dozen biscuit en noodles, een rekenmachine, wol, verf, snoepjes, pennen en ballonnen, maar vooral de voetbal viel in de smaak. Een kind zonder ouders heeft geen geluk, maar het is zeker dat deze kinderen het beter hebben dan de straatkinderen die we ook gezien hebben.
Ons plan is om kerst te vieren in Kathmandu met uitgebreide kerstmenu's voor nog geen tientje per persoon. Hierna vertrekken we naar het zuiden van Nepal, Chitwan, om wildlife te spotten. We zijn dan drie maanden in Nepal geweest en nog zitten we krap in onze tijd, echt een aanrader dit land!

De komende maanden willen we de volgende landen bezoeken:
januari, februari en maart India
april, mei en juni Nieuw-Zeeland

Zie filmpje!