Mongolië, brrrr!
Door: sandraenfrank
Blijf op de hoogte en volg Sandra
09 December 2012 | Mongolië, Ulaanbaatar
Ons laatste gedeelte van de treinreis stond vooral in het teken van het passeren van de grenzen. Bij de Russische grens kwamen de douane en grensbewaking de trein binnen. Ze lopen langs de coupés en vergelijken of jij wel echt degene bent die op je paspoort staat door je doordringend aan te kijken. Vervolgens moesten we onze coupé uit en werd deze, plus de bagage, doorzocht. Ook lopen ze met honden door te trein. In mijn voorstellingsvermogen zijn dat dan de meest bloeddorstige honden, maar in werkelijkheid liep er naast de herdershond ook een schattig puppy. Dit alles voor een hele trein nam wel een paar uur in beslag. We waren opgelucht toen de trein eindelijk weer ging rijden. Dit was echter niet van lange duur. Na ongeveer een half uur stopte de trein weer en speelde het hele circus zich opnieuw af, ditmaal bij de grens van Mongolië. Rond 06:00 uur de volgende morgen werden we gewekt. Zondag 2 december om 06:30 uur kwamen we aan in Ulaanbaatar, de koudste hoofdstad ter wereld. Daar stonden we dan. Vanuit een land van meer dan 100 miljoen inwoners aangekomen in Mongolië, waar ongeveer 3 miljoen mensen wonen. We hadden het geluk dat we, samen met twee andere Franse passagiers, werden opgehaald met de auto door een vrouw van ons hostel.
Dat het hier onvoorstelbaar koud is, merk je binnen ook. Alles is statisch geladen en je hoeft maar iets aan te raken of iemand een hand te geven en je hebt een schok te pakken. Ook de vonken tussen Frank en mij sprongen letterlijk over :-)
Het was fijn om weer iets anders dan noedels te eten en te douchen, maar in Ulaanbaatar zelf is op zich weinig te zien en beleven. Daarbij kan je in deze kou niet te lang buiten zijn en ruikt het overal naar de rook van houtkacheltjes, wat het ademen onprettig maakt. Wat wel mooi was, is dat je ook aan het uiterlijk van de (vriendelijke) mensen ziet dat je je tussen twee reuzen van landen bevindt. De mensen zien er niet meer uit als Russen, maar ook nog niet als Chinezen. Echt een mix.
Om ook iets anders van Mongolië te zien, hebben we besloten een tour te maken met vijf andere mensen uit de trein. Met een busje werden we naar de countryside van Mongolië gebracht. Je wil niet weten wat we allemaal aan hadden; drie dikke broeken over elkaar heen, zeven lagen boven, drie paar sokken, drie paar handschoenen en we hebben het daar toch nog een partij koud gehad. De temperatuur kan 's nachts dan ook wel dalen tot -35 graden en overdag tot -25 graden. We zijn begonnen met een wandeling. Dit gedeelte van Mongolië is zo anders en werkelijk prachtig! Na de lunch was het tijd om paard te rijden. Eerst twijfelden we. We vinden paarden helemaal niet zo leuk en stilzitten betekent dat je het nog kouder hebt. Uiteindelijk was het toch echt leuk. Het hoort er ook wel een beetje bij, want in Mongolië schijnen drie keer zoveel paarden als mensen te leven. 's Avonds sliepen we in een 'ger', een soort van grote tent. In de ger naast ons waren ze bezig met het uitbenen van een paard. Die hadden de bewoners die avond geslacht. Ze slachten slechts één paard per jaar en dan precies op de dag dat wij er waren! Ze gingen het vlees meteen bereiden. Het werd niet gebakken, maar gekookt. Toen het klaar was, werd er een bordje bij onze ger afgeleverd. Frank vond het lekker, ik vond het wat taai. Een beetje vergelijkbaar met draadjesvlees.
De ger moest leefbaar gehouden worden, door het vuur brandend te houden. Frank nam deze taak op zich en is om de twee uur uit bed gegaan om hout op het vuur te gooien. It's good to be a woman...
Donderdag 6 december hebben we Mongolië verlaten, weg uit de snijdende kou. Vanaf dat moment lijkt er zoveel gebeurd te zijn, dat ik het niet meer chronologisch en volledig kan vertellen. In plaats van enkel met de trein te gaan, hebben we namelijk besloten de nationale trein tot aan de grens te pakken en vervolgens de bus. Dit is voordeliger en het leek ons wel een avontuur. We hebben de trein van 16:30 uur gepakt. Derde klas en dit hebben we geweten ook. De trein zat werkelijk volgepropt met mensen vanuit Mongolië die in China voordelig (kerst)inkopen gaan doen. De bedden waren drie hoog, terwijl er op de bovenste planken ook veel bagage lag. Dit leidde er toe dat iedereen overal en nergens (ook gewoon op je) ging zitten en niet iedereen een slaapplaats meer had. We hebben geprobeerd samen te slapen op een minuscuul bedje en waren een attractie voor de mensen daar met onze lange lijven. Vlak boven Frank lag een man met enorme stinkvoeten, midden in de nacht moesten we van bed verplaatsen en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Wat ook raar was, is dat er geen prullenbakken waren. In plaats hiervan gooide iedereen zijn afval gewoon op de grond. Dat was best een zware nacht, maar we hebben wel voor iets meer dan vijf euro bijna vijftien uur in de trein gezeten. De volgende ochtend om 07:00 uur kwamen we aan. We konden toen kiezen tussen een bus of jeep om de grenzen over te komen. We kozen voor een jeep en vertrokken met vier personen, inclusief de chauffeur. Later werden er nog twee meisjes op de achterbank bijgepropt en later nog eens twee. Wij maar denken dat een jeep comfortabel was. We hebben toen enorm lang in de rij gestaan. Eerst om de grens van Mongolië over te komen, toen die van China. Bagage in en uit de jeep, paspoort laten zien, controle hier en daar. Alles bij elkaar duurde het denk wel vier uur, laat staan dat je steeds moet wachten totdat iedereen uit een bus gecontroleerd is. Wat grappig was, is dat de chauffeur bij een controle een zak snoep gaf. Dat helpt blijkbaar om het allemaal wat soepeler te laten verlopen.
Steeds, als het even lastig is, komen we wel iemand tegen die ons helpt. Zo zaten we in de trein naast een vrouw uit Mongolië die Engels sprak en mensen van onze bedden vroeg af te gaan. Toen we uit de jeep moesten, was er een meisje uit Mongolië die ons hielp met het kopen van de bustickets.
De bus vertrok om 15:00 uur. Voldoende tijd dus nog om even iets te eten en het (meest ranzige) toilet te bezoeken. Wij hadden enkel stoelen in de bus verwacht, maar het bleek een bus vol kleine bedjes te zijn. Na onze treinreis voelde dit als een enorme luxe! 's Ochtends om 6:00 uur kwamen we aan. Nadat de taxichauffeurs voor de rit naar ons hostel zoveel vroegen zodat ze de hele dag niet meer hoefden te werken, hebben we de bus en metro gepakt. We zijn (blij) in Beijing!
Dat het hier onvoorstelbaar koud is, merk je binnen ook. Alles is statisch geladen en je hoeft maar iets aan te raken of iemand een hand te geven en je hebt een schok te pakken. Ook de vonken tussen Frank en mij sprongen letterlijk over :-)
Het was fijn om weer iets anders dan noedels te eten en te douchen, maar in Ulaanbaatar zelf is op zich weinig te zien en beleven. Daarbij kan je in deze kou niet te lang buiten zijn en ruikt het overal naar de rook van houtkacheltjes, wat het ademen onprettig maakt. Wat wel mooi was, is dat je ook aan het uiterlijk van de (vriendelijke) mensen ziet dat je je tussen twee reuzen van landen bevindt. De mensen zien er niet meer uit als Russen, maar ook nog niet als Chinezen. Echt een mix.
Om ook iets anders van Mongolië te zien, hebben we besloten een tour te maken met vijf andere mensen uit de trein. Met een busje werden we naar de countryside van Mongolië gebracht. Je wil niet weten wat we allemaal aan hadden; drie dikke broeken over elkaar heen, zeven lagen boven, drie paar sokken, drie paar handschoenen en we hebben het daar toch nog een partij koud gehad. De temperatuur kan 's nachts dan ook wel dalen tot -35 graden en overdag tot -25 graden. We zijn begonnen met een wandeling. Dit gedeelte van Mongolië is zo anders en werkelijk prachtig! Na de lunch was het tijd om paard te rijden. Eerst twijfelden we. We vinden paarden helemaal niet zo leuk en stilzitten betekent dat je het nog kouder hebt. Uiteindelijk was het toch echt leuk. Het hoort er ook wel een beetje bij, want in Mongolië schijnen drie keer zoveel paarden als mensen te leven. 's Avonds sliepen we in een 'ger', een soort van grote tent. In de ger naast ons waren ze bezig met het uitbenen van een paard. Die hadden de bewoners die avond geslacht. Ze slachten slechts één paard per jaar en dan precies op de dag dat wij er waren! Ze gingen het vlees meteen bereiden. Het werd niet gebakken, maar gekookt. Toen het klaar was, werd er een bordje bij onze ger afgeleverd. Frank vond het lekker, ik vond het wat taai. Een beetje vergelijkbaar met draadjesvlees.
De ger moest leefbaar gehouden worden, door het vuur brandend te houden. Frank nam deze taak op zich en is om de twee uur uit bed gegaan om hout op het vuur te gooien. It's good to be a woman...
Donderdag 6 december hebben we Mongolië verlaten, weg uit de snijdende kou. Vanaf dat moment lijkt er zoveel gebeurd te zijn, dat ik het niet meer chronologisch en volledig kan vertellen. In plaats van enkel met de trein te gaan, hebben we namelijk besloten de nationale trein tot aan de grens te pakken en vervolgens de bus. Dit is voordeliger en het leek ons wel een avontuur. We hebben de trein van 16:30 uur gepakt. Derde klas en dit hebben we geweten ook. De trein zat werkelijk volgepropt met mensen vanuit Mongolië die in China voordelig (kerst)inkopen gaan doen. De bedden waren drie hoog, terwijl er op de bovenste planken ook veel bagage lag. Dit leidde er toe dat iedereen overal en nergens (ook gewoon op je) ging zitten en niet iedereen een slaapplaats meer had. We hebben geprobeerd samen te slapen op een minuscuul bedje en waren een attractie voor de mensen daar met onze lange lijven. Vlak boven Frank lag een man met enorme stinkvoeten, midden in de nacht moesten we van bed verplaatsen en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Wat ook raar was, is dat er geen prullenbakken waren. In plaats hiervan gooide iedereen zijn afval gewoon op de grond. Dat was best een zware nacht, maar we hebben wel voor iets meer dan vijf euro bijna vijftien uur in de trein gezeten. De volgende ochtend om 07:00 uur kwamen we aan. We konden toen kiezen tussen een bus of jeep om de grenzen over te komen. We kozen voor een jeep en vertrokken met vier personen, inclusief de chauffeur. Later werden er nog twee meisjes op de achterbank bijgepropt en later nog eens twee. Wij maar denken dat een jeep comfortabel was. We hebben toen enorm lang in de rij gestaan. Eerst om de grens van Mongolië over te komen, toen die van China. Bagage in en uit de jeep, paspoort laten zien, controle hier en daar. Alles bij elkaar duurde het denk wel vier uur, laat staan dat je steeds moet wachten totdat iedereen uit een bus gecontroleerd is. Wat grappig was, is dat de chauffeur bij een controle een zak snoep gaf. Dat helpt blijkbaar om het allemaal wat soepeler te laten verlopen.
Steeds, als het even lastig is, komen we wel iemand tegen die ons helpt. Zo zaten we in de trein naast een vrouw uit Mongolië die Engels sprak en mensen van onze bedden vroeg af te gaan. Toen we uit de jeep moesten, was er een meisje uit Mongolië die ons hielp met het kopen van de bustickets.
De bus vertrok om 15:00 uur. Voldoende tijd dus nog om even iets te eten en het (meest ranzige) toilet te bezoeken. Wij hadden enkel stoelen in de bus verwacht, maar het bleek een bus vol kleine bedjes te zijn. Na onze treinreis voelde dit als een enorme luxe! 's Ochtends om 6:00 uur kwamen we aan. Nadat de taxichauffeurs voor de rit naar ons hostel zoveel vroegen zodat ze de hele dag niet meer hoefden te werken, hebben we de bus en metro gepakt. We zijn (blij) in Beijing!
-
09 December 2012 - 17:53
Margreet Peekstok:
Ha Sannie en Frank natuurlijk.
Wat een leuk verhaal weer. Geweldig!
Ik zit hier te smullen.
Jij als dierenvriend paard gereden, ik zit te grinniken achter mijn laptop.
En dat over die honden.....ik weet hoe dol je op honden bent, NOT!
Geniet en ik kijk uit naar je volgende verhaal.
Kus,
Greetie
-
09 December 2012 - 17:53
Margreet Peekstok:
Ha Sannie en Frank natuurlijk.
Wat een leuk verhaal weer. Geweldig!
Ik zit hier te smullen.
Jij als dierenvriend paard gereden, ik zit te grinniken achter mijn laptop.
En dat over die honden.....ik weet hoe dol je op honden bent, NOT!
Geniet en ik kijk uit naar je volgende verhaal.
Kus,
Greetie
-
09 December 2012 - 22:49
Lize:
Hai lieverd(s),
Wat een verhaal zeg, zo uit een avonturenboek! Zo onwerkelijk dat dit jou/jullie leven is! Wanneer ik jou sannie dan op de foto's zie.....is het zo raar. Wonderlijk om te lezen en te zien. Het ziet er magisch mooi uit. Wat een geweldig avontuur....
Dikke x -
09 December 2012 - 23:54
Kurt Jan Wiltenburg:
Beste Sandra en Frank,
Wat een geweldige reis maken jullie zeg! Petje af hoor! Gewoon in de winter door Rusland en Mongolië, geen gezeur! Jullie zullen het in Nederland nooit meer koud hebben....
Veel plezier verder!!
Groeten,
Kurt Jan -
10 December 2012 - 20:01
Marjolein Haalmeijer:
Hè San,
Wat gaaf om je zo te volgen. Dat is wel wat anders op die paarden dan rijden op je oppasfiets( dat zeiden de buren altijd als je kwam opassen) door Maasland haha.
Wat een mooie levenservaring meid, nemen ze je nooit meer af!
Geniet van alle mooie ervaringen en jullie samen.
Pluk de dag!!!!
Groetjes Marjolein, Iris en Fleur
-
10 December 2012 - 21:16
Lara:
Super leuk allemaal!!! :) ben benieuwd naar jullie volgende avonturen :)
liefs lara -
10 December 2012 - 21:34
Chakir:
Hi Frank en Sandra!
Echt te gek om te lezen wat jullie zien, horen proeven en ruiken (stinkvoeten). Wat een killer, Hahaha! Blijf genieten en blijf alsjeblieft ook schrijven, echt heerlijk om te lezen dit.
Enjoy China en tot horens!
Much Love,
Chak. -
23 December 2012 - 21:47
Kenny:
mooie ervaringen en wat is frankie toch weer een gentleman met het vuur aanhouden. ouwe bikkel. fijne feestdagen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
